Abortus: mijn verhaal

Tijdens sessies bij een Haptonoom in 2003 besefte ik dat mijn abortus, van ongeveer 20 jaar daarvoor, één van de factoren was die meespeelden bij mijn Burn-out.

Dit gebeurde nadat ik ‘gegrepen’ werd door een schilderij boven zijn behandeltafel, een soort van lege kelk met een zaadje erin en vervolgens het groeiproces van dit zaadje uitgebeeld..

Het kan dus jaren later ineens zijn dat door iets van een beeld of gebeurtenis het deurtje weer open gaat waarvan je dacht dat je de inhoud al afgesloten en verwerkt had. Emoties kunnen dan weer opnieuw heftig naar boven komen. Toen de Haptonoom me vervolgens aanraakte op mijn buik, sprong ik tot zijn schrik letterlijk van de behandelbank.

Ik heb er voor gekozen om naast de Haptonoom ook naar een Coach te gaan om te bespreken en te voelen welke thema’s bij het verwerken nog zo’n grote rol voor mij speelden: schaamte, spijt, verdriet, seksualiteit, familie, de taboe die er nog altijd is om erover te praten? Ook de fysieke oefeningen om echt te voelen werkten voor mij.

Hiernaast heb ik als basis voor mijn schilderijen de kelk van het schilderij van de Haptonoom gebruikt en ‘Open-minded’ genoemd. Het verbeeld personen die mooie gedachten overbrengen naar iemand die aan het verwerken is, als het ware een andere manier van kijken naar het verlies. Dit was mijn soort van afsluiting omdat het fijn voelde het verlies een echte plek te geven.

Als ervaringsdeskundige  heb ik leren aanvaarden dat het oké is om af en toe verdrietig te zijn en nog steeds een momentje van rouw te voelen. Maar ik laat mijn leven niet meer leiden door pijn en verdriet. Je mag het er moeilijk mee hebben en je hoeft niet te vergeten want loslaten kan ook anders vasthouden inhouden.